Ελλάς, Ρημαγμένος Τόπος

το πουλάκι τσίου

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

 

οι κοτούλες κο-κο-κο, το πουλάκι τσίου

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

 

πήρα νέο i-pad, τι ωραίο i-pad!

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

 

να και ο Σουλεϊμάν

ο Σουλεϊμάν κι-κι-ρί κο

η Σιλά κου-κου-ρου κου

οι κοτούλες κο-κο-κο

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

 

ήρθαν και τα νέα μέτρα, πώς πονούν τα νέα μέτρα

τα νέα μέτρα αχ και βαχ, οι κοτούλες κο-κο-κο

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

 

η στρουθοκάμηλός μας σκύβει, τι ωραία που τον δείχνει!

κι έχει και ποπό! ποπό!

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

 

να και τα χρυσά αυγουλάκια, θα γεννήσουνε φιδάκια

τα φιδάκια δεν δαγκώνουν!

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

 

όμως να κι ο ανεργάκος, τρώει μια φορά στο τόσο

η στρουθοκάμηλος πο-πο!

τα χρυσαύγουλα κρακ-κρακ

οι κοτούλες κο-κο-κο

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

το πουλάκι τσίου, το πουλάκι τσίου

 

ο πλανήτης κινδυνεύει, ποιος τον χέζει τον πλανήτη!

κάνει μία βρουμ! κάνει δύο μπουμ!

το πουλάκι ΑΟΥΤΣ!

δύο τρόποι

Έχω ξαναγράψει για την ευθύνη απέναντι στο κακό, έχω ξαναγράψει και για το στερεότυπο «δημόσιος κίνδυνος». Περιττό να επαναλαμβάνομαι, απλώς συνοψίζω:

υπάρχουν δύο τρόποι αντίδρασης απέναντι στο κακό

ο πρώτος, γνωρίζοντας ότι το κακό είναι κομμάτι του κόσμου που σε περιβάλλει, να παραμένεις σε ετοιμότητα, ν’ αφυπνίζεις όσους δεν είναι, να προστατεύεις τους ανυπεράσπιστους παρέχοντας γνώση και να το πολεμάς με τον μόνο τρόπο που υπάρχει: αντιπαραβάλλοντάς του το ΚΑΛΟ.

και ο δεύτερος, βρίσκοντας δύσκολα ή βαρετά τα παραπάνω, να απαιτείς από κάποιους άλλους να σε απαλλάξουν απ’ την ευθύνη

η εικόνα από εδώ

αυνάν

μάλλον δεν ανήκει στην κατηγορία «κομμουνιστής»

μάλλον ούτε στην κατηγορία «φασίστας» ανήκει

κι εσείς στο κλαμπ λοιπόν μεσιέ Ζισκάρ;

δημοψήφισμα #2

Όλες οι ενέργειες κάπου αποσκοπούν. Η ασφαλέστερη μέθοδος για να κατανοήσεις το σκοπό μιας ενέργειας είναι να ρίξεις μια ματιά στις συνέπειές της.

Ένα δημοψήφισμα ανακοινώθηκε. Ένα δημοψήφισμα που ήταν εξ αρχής περίπου βέβαιο ότι δεν θα πραγματοποιηθεί. Τι μας λέει αυτό; Ότι δεν είναι το δημοψήφισμα που μετράει, αλλά η ανακοίνωσή του. Τι σκοπό εξυπηρετούσε μια τέτοια ανακοίνωση;

Ας ρίξουμε μια ματιά στις συνέπειές της. Συνέπεια πρώτη: κατάρρευση των χρηματιστηρίων. Συνέπεια δεύτερη: αναστάτωση (σοκ) στις  Βρυξέλλες. Σε ποια απ’ τις δύο συνέπειες στόχευε ο πρωθυπουργός «μας»; Σε οικονομικά οφέλη, όπως υπαινισσόταν το προχθεσινό μου ποστ; Ή σε πολιτικά; Να στείλει ένα μήνυμα στους αξιότιμους συνομιλητές ότι η χώρα δεν είναι γαλλογερμανικό προτεκτοράτο, όπως υπαινισσόταν το χθεσινό;

Δεν κρύβω ότι το δεύτερο θα μου πρόσφερε μια κάποια ικανοποίηση. Διότι οι προθέσεις έχουν πάντα τη σημασία τους. Βεβαίως, οι ανίκανοι και οι πλανημένοι αποδεικνύονται συχνά εξίσου επικίνδυνοι με τους αδίστακτους και τους πορωμένους. Προσωπικά, ωστόσο, μου είναι περισσότερο συμπαθείς.

δημοψήφισμα #1

Η άποψή ότι η γενιά μου είναι η «γενιά της ευκολίας» έχει κατατεθεί κατ’ επανάληψη σ’ αυτόν εδώ το χώρο, τελευταία φορά λίγο πριν τα πράγματα αρχίσουν να ζορίζουν τόσο δραματικά ώστε να καταστεί καίριο το ερώτημα, πώς αντιδρά η μοσχοαναθρεμένη πριγκηπέσσα όταν νιώσει το παλούκι στο ροδαλό κωλαράκι της. Προφανώς με πανικό. Απόλυτο.

Στην αρχή αρνείται να πιστέψει ότι αυτό συμβαίνει. Κάποια στιγμή, συνειδητοποιεί ότι το παλούκι είναι εκεί αλλά αρνείται να πιστέψει ότι ανήκει σε κάποιον ο οποίος συνεχίζει (και θα συνεχίζει) να το σπρώχνει όλο και βαθύτερα. Ύστερα, αρχίζει ο αληθινός πόνος. Η πριγκηπέσσα θυμώνει κι αρχίζει τον μπήχτη στα βρισίδια και στα γιαούρτια, οπότε αυτός της λέει: αν πραγματικά δεν θέλεις το παλούκι μου, μπορείς απλά να το πεις, αλλά να ξέρεις ότι το βγάλσιμό του θα πονέσει περισσότερο. Τι αποφασίζει λοιπόν; Πανεύκολο, θα πείτε. Αποφασίζει να βγάλει το παλούκι, εδώ και τώρα, ε; Κρίμα που είστε τόσο αφελείς. Μια τέτοια απόφαση είναι βεβαίως λογική και αυτονόητη για ανθρώπους αποφασιστικούς και θαραλέους, όπως εσείς, όχι όμως και για την καλομαθημένη πριγκηπέσσα μας, τη εθισμένη στην ευκολία. Αυτήν που έχει συνηθίσει να απειλεί, να γλύφει ή να πληρώνει για να λύνονται τα προβλήματά της από άλλους.

Και συ, σ’ αυτή τη γενιά δεν ανήκεις -θα πείτε- καλομαθημένε τρελέ; Και τώρα ακούγεσαι -επιτέλους- θυμωμένος, προφανώς γιατί ένιωσες κι εσύ το παλούκι στο κωλαράκι σου, σωστά; Όχι βέβαια. Διότι μπορώ, ό,τι ώρα θέλω, να γυρίσω στο βιομήχανο μπαμπά που επιμελώς σας έκρυβα ολ’ αυτά τα χρόνια. Ή να υποκύψω σε κάποια από τις δεκάδες πιεστικές και χρυσοπληρωμένες προτάσεις των παραγωγών να κάνουν τη ζωή μου ταινία. Όμως, πριν συμβεί αυτό, αισθάνομαι την υποχρέωση απέναντι στη θεά της λογικής να πω δυο λόγια για όλες τις μπούρδες που είχα βγάλει δύο χρόνια απ’ τη ζωή μου και -για τιμωρία- τις λούζομαι τώρα μαζεμένες. Καλά το καταλάβατε. Απέκτησα -ο μαλάκας- ξανά τηλεόραση.

Χάρη σ’ αυτήν μαθαίνω ότι η (πανούργα ή ανισόρροπη, διαλέγετε και παίρνετε) κυβέρνηση -χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο κάποιο υποτιθέμενο δημοψήφισμα- προσπαθεί να εκβιάσει και να διχάσει το λαό. Αυτό το λαό-ζηλευτό υπόδειγμα σύμπνοιας και ομοψυχίας.
Χάρη σ’ αυτήν μαθαίνω επίσης ότι η (τελικά, ανισόρροπη) κυβέρνηση επέλεξε αυτήν ακριβώς την πλέον ακατάλληλη συγκυρία για ν’ αντικαταστήσει εν μία νυκτί σύσσωμη την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων με σκοπό την κατοχύρωση παγκόσμιας πρωτοτυπίας και μια θέση στο βιβλίο Γκίνες.
Και δεν ακούω κανέναν να συνδυάζει τα δύο παραπάνω γεγονότα για να καταλήξει στο μόνο λογικό συμπέρασμα, ότι δηλαδή αν η κυβέρνηση προσπαθεί να εκβιάσει κάποιον, θα πρέπει να πρόκειται για κάποιον που έχει τη δύναμη να στρέψει το στρατό εναντίον της, κάποιον -μ’ άλλα λόγια- που έχει λόγους και τακτική να παράγει πραξικοπήματα. Αυτό λέει η απλή λογική. Το άλλο που λέει η απλή λογική είναι, αντί να κάθεσαι να συζητάς για τις προθέσεις του μπήχτη με τον κώλο σου παλουκωμένο, ν’ αρχίσεις ν’ αναρωτιέσαι τι θα κάνεις με το παλούκι. Αυτό λέγεται ευθύνη, πριγκηπέσσα, μια λέξη ολίγον ντεμοντέ (πασσέ, όπως έμαθες να λες) αλλά ξαφνικά επίκαιρη. Εκτός αν τη βρίσκεις μαζί του. Τότε πάω πάσσο.

πού σταματούν οι θυσίες, μεσιέ ντεκάρτ;

Στην αποδοχή της λιτότητας μέχρι του ορίου της απλής επιβίωσης (για κάποιους -της δύσκολης ή και αμφίβολης επιβίωσης για κάποιους άλλους) ως αναγκαίο κακό, προσβλέποντας σε καλύτερες μέρες; Ακούγεται τίμιο και υπεύθυνο. Στον περιορισμό των καταναλωτικών σπαταλών; Μέσα κι εγώ. Στην αλλαγή ψυχαγωγικών/»αποδραστικών» συνηθειών; Μαζί σας.

Ή μήπως στο απόλυτο αδιέξοδο, στην υποτέλεια, στο νέο Μεσαίωνα;

Παρακολουθώ εδώ και καιρό φωνές ανθρώπων που εκτιμώ για το ήθος, την τόλμη και τη συνέπεια -όπως οι Ροΐδης/Λασκαράτος, Αταίριαστος, Motorcycle boy (αναφέρω μόνο τους δικτυακούς)- να αρθρώνουν έναν ψύχραιμο πολιτικό λόγο για του ρεαλισμού το αληθές και για την, ελλείψει άλλης, ανάγκη αποδοχής μιας ορθολογικής αν και οδυνηρής λύσης. Και αναρωτιέμαι.

Αναρωτιέμαι, διότι η Ιστορία είναι μεγάλο καζάνι και μερικές φορές το να προσπαθείς να κρατήσεις το καπάκι κλειστό δεν είναι ούτε ρεαλιστικό ούτε έξυπνο.

Αναρωτιέμαι, διότι όσο αληθεύει ότι η αντιμνημονιακή κριτική δεν συνοδεύεται από πειστικές εναλλακτικές λύσεις, άλλο τόσο αληθεύει και ότι οι «φωνές της λογικής» αδιαφορούν πεισματικά για τις αναλύσεις που υποστηρίζουν ότι αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά -και πάντως όχι σε αντιστροφή της παρούσας κατάστασης.

Θεωρώ απίθανο έως αδιανόητο να υπάρχει άνθρωπος που ασχολείται με τα παραπάνω χωρίς να έχει δει το Memoria Del Saqueo του Solanas, εγώ έτσι κι αλλιώς το παραθέτω στο τέλος. Θεωρούμε άραγε την περίπτωση της χώρας μας τόσο διαφορετική απ’ της Αργεντινής; Θα ήθελα ν’ ακούσω τα επιχειρήματα, πέραν της γνωστής ανοησίας περί ευρωπαϊκής ένωσης.

Κι αναρωτιέμαι, επί πλέον, διότι μέσα στον καθέναν από μας υπάρχει μια τρομερή φυσική δύναμη: η άρνηση του ακατονόμαστου, αυτή που μας κάνει να λέμε «δεν συμβαίνει» μπροστά σε μια αβάσταχτη απώλεια. Και διότι υπάρχουν πάντα εκείνοι που γνωρίζουν πώς να εκμεταλλεύονται προς όφελός τους αυτές τις φυσικές δυνάμεις-αδυναμίες.

Θα πείτε τώρα, πέρα απ’ το να αναρωτιέσαι και να κάνεις τον τρελό, εσύ τι υποστηρίζεις; Μας έβαλες και το μπανεράκι των αγανακτισμένων.. από κει βρε αφελή περιμένεις τη σωτηρία;

Δεν περιμένω καμιά σωτηρία. Τίποτα το τόσο εύληπτο και παρηγορητικό, τουλάχιστον. Διαφωνώ όμως με συνοψίσεις του τύπου «απολιτικό κίνημα, τελεία». Διότι δεν είναι απολιτικό και μάλλον δεν είναι καν κίνημα. Εγώ το λέω το μεγαλύτερο (μετά την αποχώρηση των Ισπανών) νυφοπάζαρο της Ευρώπης. Χωρίς να έχω τίποτα εναντίον των νυφοπάζαρων.

Οι τροχοί της Ιστορίας χρειάζονται ενέργεια για να κινηθούν. Και δεν θα την πάρουν απ’ την υπερλειτουργία των εγκεφάλων μας, όσο ασκημένοι και όσο ευφυείς κι αν είναι αυτοί.

Argentina from www.aformi.gr on Vimeo.

νυχτερίδες και νόμοι, γλυκειά μου

Σόλωνος του Αθηναίου,

οι αράχνες και οι νόμοι μας την ίδια εικόνα δίνουν
ό,τι μικρό κι ασήμαντο στα δίχτυα τους το κλείνουν
μα αν πιάσουν μεγαλύτερο, σκίζονται και τ’ αφήνουν

έμμετρη απόδοση Ι.Ν.Κυριαζής

το σκίτσο από εδώ

Ομορφο Πλιάτσικο Αλκαίε

Θα μου πείτε, τέτοια ώρα τέτοια λόγια, αλλά βρίσκω τη σημειολογία τούτης της κακογουστιάς εξόχως αποκαλυπτική.

«όλα θα τ’αλλάξω/ και θα το φωνάξω/ περασμένα ξεχασμένα κι όλα απ’την αρχή ξανά»

Να λοιπόν πως εννοεί ο νεοέλληνας την αλλαγή:  χρησιμοποιώντας τις ίδιες βολικές συνταγές, αντιγράφοντας ξανά και ξανά τα λαμπρά έργα ενός παρελθόντος απ’ το οποίο προσπαθεί, και καλά, να διαφύγει, έργα των οποίων τα δικαιώματα θεωρεί ότι του έχουν μεταβιβαστεί «πακέτο» με την ιθαγένεια, στείρος από έμπνευση και ανίκανος να παράγει έστω μια πανηγυριώτικη σαχλαμάρα με ημερομηνία λήξεως χωρίς να καταλήξει γραφικός και, εν τέλει, γελοίος

Και θα μου πείτε ακόμα, τι σχέση μπορεί να έχουν ο Καλδάρας κι ο Πυθαγόρας (ελαφρύ το χώμα και βαριά η ακοή, ελπίζω) που πάλευαν ν’ αποτυπώσουν την αγωνία και την αγνότητα μιας εποχής, μ’ αυτήν εδώ την ανοησία;  Τελικά, καμία…

Δεν τρομοκρατήθηκα ποτέ… (του Τζερεμέ)

Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσπάθησαν να επισκιάσουν με την τακτική τους μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην Ελλάδα. Οι δημοσιογράφοι διέκοψαν την απεργία τους, αμέσως μόλις βρήκαν πρόσφορο έδαφος και με πολύωρα δελτία μετέδιδαν τα κάλπικα συλληπητήρια. Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Γιατί; Πόσες ώρες θα έπρεπε να είναι στον αέρα βλέποντας εδώ και καιρό εκατομμύρια πολιτών να επιβιώνουν στην εξαθλίωση; Δεν θυμάμαι να επέδειξαν τέτοιο ζήλο μετά από αυτοκτονίες υπερχρεωμένων πολιτών. Ούτε για τις χιλιάδες των εργατών που έχασαν τη ζωή τους τα τελευταία δέκα χρόνια στον εργασιακό τους χώρο λόγω ανεπαρκών συνθηκών ασφαλείας. Κι αν πάω παραπέρα…για τις χιλιάδες των παιδιών που δεν άντεξαν την ασιτία εξαιτίας του οικονομικού αποκλεισμού από τον δυτικό κόσμο. Γιατί εάν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, όλα τα παιδιά του κόσμου είναι παιδιά μας. Θυμάμαι και παλιότερα, πριν πιαστεί η 17Ν. Μόνο αυτοί τρόμαξαν. Χατζηνικολάου και λοιποί μεγαλοδημοσιογράφοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες και όλοι όσοι φοβήθηκαν μήπως έρθει κι η σειρά τους. Προσωπικά και πιστεύω-αν και αυθαιρέτως-η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ποτέ δεν τρομοκρατήθηκε από τη 17Ν. Για να το πούμε πιο πεζά…ποτέ δεν σκέφτηκα αν θα πρέπει να βγω έξω, που θα πρέπει να κινηθώ ή για οποιαδήποτε άλλη ενέργεια υπό τον φόβο μήπως και με χτυπήσει μια τρομοκρατική οργάνωση. Είμαι σίγουρος όμως ότι πολύς κόσμος δεν κοιμάται τα βράδια από τον τρόμο της επόμενης μέρας. Καθημερινώς συναντώ σκυμμένα κεφάλια, φοβισμένα βλέμματα, βιασμένες αξιοπρέπειες, τρομοκρατημένους από το καθεστώς πολίτες. Τότε προσπάθησαν να διαδώσουν ένα ψεύτικο αίσθημα φόβου. Ο λαός έβλεπε ότι στόχος ήταν οι δυνάστες. Τώρα βρήκαν ευκαιρία για άλλη μια σπορά τρόμου. Μιλούσαν για τυφλή βία και δολοφονικές επιθέσεις. Προσπάθησαν να πείσουν τον κόσμο ότι πλέον ο λαός σκοτώνει λαό. Ότι εργαζόμενος σκοτώνει εργαζόμενο. Ο ίδιος ο λαός όμως έχει πια δοκιμαστεί σε όλα αυτά. Έχει ξυπνήσει πια.
Έχει ξυπνήσει και μπορεί να διακρίνει τη μεγαλειώδη συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Και σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μια σκληρή ερώτηση. Γιατί επιλέχθηκε να μεταδωθεί η ιστορία τριών ανθρώπων και όχι η ιστορία χιλιάδων; Το ξέρω ότι οι ζωές η αξία της ζωής δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος αλλά γιατί η εικόνα της ημέρας ήταν μια καμένη τράπεζα και όχι ένα πανοραμικό πλάνο διακοσίων σχεδόν χιλιάδων απεγνωσμένων ανθρώπων; Αν θα θέλαμε να αποφευχθεί ο χαμός των επόμενων τριών, τεσσάρων,…ανθρώπων, αυτή την εικόνα θα έπρεπε να εκπέμπουμε. Και ακόμη γιατί κανείς δεν είπε ποιοι ώθησαν το λαό, στη με τέτοιο τρόπο, διεκδίκηση της αξιοπρεπούς επιβίωσης; Μήπως το αίσθημα της αδικίας; Μήπως τα ατελείωτα ψέματα; Μήπως το γεγονός ότι αντί να αντιστραφεί η κατάσταση οδηγείται προς το χειρότερο;

Ο τρελός προσυπογράφει και συμπληρώνει: Ζούμε σε μια εξαιρετικά συντηρητική εποχή και σε μία από τις πλέον συντηρητικές κοινωνίες του δυτικού (ανεπτυγμένου, υποτίθεται) κόσμου. Και μέσα σ’ όλην αυτήν την συντηρητικούρα, το πλέον συντηρητικό κομάτι φαίνεται πως είναι οι επαγγελματίες συνδικαλιστές. Ποιον άλλο τρόπο αντίδρασης -λένε- έχει ο εργαζόμενος απ’ την απεργία; Δεσμεύομαι να κάνω ένα ποστάκι με μερικούς που μου ‘ρχονται πρόχειρα, εδώ θα περιοριστώ μόνο να ρωτήσω: μέσα στους -ανήμπορους να αντιδράσουν διαφορετικά- εργαζόμενους περιλαμβάνονται και οι δημοσιογράφοι; εεεεεε; Γεια σου καιρέ!