τα άτυχα παιδιά του αιγαίου
άρθρο στη χουριέτ, για την ελληνική οικονομική κρίση και τους εκατέρωθεν στρατιωτικούς εξοπλισμούς- διαβάστε εδώ
- Σχόλιο
- Reblog
-
Εγγραφή
Εγγεγραμένος
Already have a WordPress.com account? Log in now.
τρελος 
6 Μαρτίου, 2010 στις 3:17 μμ
Αυτό που με τρομάζει,Τρελέ μου, είναι ότι αυτή η συμφιλίωση δε θα έρθει ποτέ,όχι γιατί δεν το θέλουν τα παιδιά του Αιγαίου,αλλά γιατί δεντο θέλουν τα «κοράκια» του πολέμου και του ιμπεριαλισμού(Γάλλοι,Άγγλοι, Αμερικάνοι…)
Ο εχθρός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει! Έτσι είναι η ζωή!…Ωφείλουμε στο όνομα του πολιτισμού και της εξέλιξης να αντιμετωπίζουμε τον όποιον εχθρό με όσο το δυνατόν λιγότερο αναίμακτους και τρομολάγνους τρόπους. Αξίζουμε μια καλύτερη ζωή,γμτ, όλοι μας! Είτε είμαστε παιδιά του Αιγαίου είτε παιδιά της Παλαιστίνης!
Δυο βήματα από το Νομό μου,στη Φλώρινα,χιονίζει!…Είναι γι’αυτούς οι τελευταίες άσπρες μέρες που έχουντην ευκαιρία να χαρούν σε μια ζοφερή άνοιξη που ξεπροβάλλει…
φιλιά… ανάμικτα… 🙂
6 Μαρτίου, 2010 στις 6:11 μμ
…φυσικά και θα το αναρτήσω,όχι για δώσω κάποιο άλλοθι στις επιλογές της κυβέρνησης,το αντίθετο ,για να τονίσω τις ευθύνες που έχουν χρόνια τώρα όλες οι κυβερνήσεις και των δυο χωρών!
…πραγματικά θλιβερά ρεαλιστικό κείμενο!
6 Μαρτίου, 2010 στις 7:25 μμ
Kι εγώ το ίδιο, γείτονά μου. Αξίζει την ανάρτηση όλων μας – το βρίσκω απόλυτα αληθινό κι εκφράζει σκέψεις οικείες. Ο διχασμός ήταν πάντοτε εθνικό μας σπορ – κι όχι μόνο δικό μας βέβαια. Ήμασταν κι εξακολουθούμε να παραμένουμε επιρρεπείς σ’ ο,τιδήποτε μας παγιώνει σαν έθνος, σαν ομάδα, αλλά κι ατομικά. Είναι πολύ πιο εύκολο να διχάσεις τους ανθρώπους από το να τους φέρεις κοντά, να εστιάσεις στις διαφορές παρά στις ομοιότητές τους. Φτωχός αλλά με πλούσιο επιθετικό/αμυντικό στάτους.. αυτό ήθελε ο Έλληνας για τον εαυτό του, τα παιδιά και την κοινωνία του; Αυτό εισέπραξε.
Φιλιά πολλά από μένα, όμορφο σαββατόβραδο να έχεις, και καλή Κυριακή επίσης
6 Μαρτίου, 2010 στις 7:42 μμ
ψυχή μου, πράγματι, οι βάρβαροι πάντα υπάρχουν, τι θα κάναμε χωρίς αυτούς; 😉
ειδικά τούτες τις δύσκολες μέρες δεν ξέρουμε ποιον να …πρωτομισήσουμε
προσωπικά, πιστεύω πως, για εφησυχασμένους αστούς σαν και του λόγου μου, οι κάθε είδους κρίσεις έχουν μάλλον ευεργετική επίδραση, παρά το γεγονός ότι ανήκω σ’ εκείνη την κατηγορία μισθωτών που βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα χωρίς ζώνες ασφαλείας κι αερόσακους
κατ’ επέκτασιν, ελπίζω τα ανάλογα για το εφησυχασμένο (και διεφθαρμένο) μας έθνος, μακάρι η όλη ιστορία να μας διδάξει λίγη ταπεινότητα
φιλάκια παρανοϊκής αισιοδοξίας 🙂
6 Μαρτίου, 2010 στις 7:49 μμ
κώστα, θα έλεγα πως είμαστε ως χώρα σε μετωπική ..διαρκείας με το ρεαλισμό
τέτοιες ψύχραιμες και ανθρώπινες ματιές τις έχουμε ανάγκη -κι ας μας δημιουργούν μια ακατανίκητη διάθεση αυτομουτζώματος
6 Μαρτίου, 2010 στις 7:57 μμ
«πλούσιο επιθετικό/αμυντικό στάτους.. » -πολύ καλά το είπες, γειτόνισσα
κάτι σαν την αμαξάρα του νεοέλληνα: η ύψιστη ύβρις είναι να του τη γρατζουνίσεις (αμέσως μετά, βέβαια, το να βάλεις χέρι στη γυναίκα του)
όμορφα να περνάς κι εσύ καλή μου φίλη, τα τσιπουράκια στην υγειά σου -αυτή η ύστατη, αντιπατριωτική, πολυτέλεια- είναι πάντα δεδομένα, φιλιά πολλά