δημοψήφισμα #2
Όλες οι ενέργειες κάπου αποσκοπούν. Η ασφαλέστερη μέθοδος για να κατανοήσεις το σκοπό μιας ενέργειας είναι να ρίξεις μια ματιά στις συνέπειές της.
Ένα δημοψήφισμα ανακοινώθηκε. Ένα δημοψήφισμα που ήταν εξ αρχής περίπου βέβαιο ότι δεν θα πραγματοποιηθεί. Τι μας λέει αυτό; Ότι δεν είναι το δημοψήφισμα που μετράει, αλλά η ανακοίνωσή του. Τι σκοπό εξυπηρετούσε μια τέτοια ανακοίνωση;
Ας ρίξουμε μια ματιά στις συνέπειές της. Συνέπεια πρώτη: κατάρρευση των χρηματιστηρίων. Συνέπεια δεύτερη: αναστάτωση (σοκ) στις Βρυξέλλες. Σε ποια απ’ τις δύο συνέπειες στόχευε ο πρωθυπουργός «μας»; Σε οικονομικά οφέλη, όπως υπαινισσόταν το προχθεσινό μου ποστ; Ή σε πολιτικά; Να στείλει ένα μήνυμα στους αξιότιμους συνομιλητές ότι η χώρα δεν είναι γαλλογερμανικό προτεκτοράτο, όπως υπαινισσόταν το χθεσινό;
Δεν κρύβω ότι το δεύτερο θα μου πρόσφερε μια κάποια ικανοποίηση. Διότι οι προθέσεις έχουν πάντα τη σημασία τους. Βεβαίως, οι ανίκανοι και οι πλανημένοι αποδεικνύονται συχνά εξίσου επικίνδυνοι με τους αδίστακτους και τους πορωμένους. Προσωπικά, ωστόσο, μου είναι περισσότερο συμπαθείς.
τρελος 
5 Νοεμβρίου, 2011 στις 9:21 μμ
Εγώ πάλι το είχα μεταφράσει ως «πετάω το μπαλάκι κι όπου πάει» – κλασική τακτική των αμαλάχει καιροσκόπων, όλων εκείνων που δεκάρα τσακιστή δεν έδωσαν ποτέ για τον ελληνικό λαό. Τον χαμένο από χέρι.
Φιλί με υπόκρουση βεγγαλικών εδώ στο βορρά, αγαπημένο γειτονόπουλο :*
5 Νοεμβρίου, 2011 στις 11:01 μμ
γειτονοπούλα μου, αν το δημοψήφισμα προσέφερε κάποιο πολιτικό όφελος στην κυβέρνηση, είναι σίγουρο ότι αυτή τη στιγμή θα προετοιμαζόμασταν να ψηφίσουμε
η μη προφανής σκοπιμότητά του (με βάση τα στερεοτυπικά κίνητρα που αποδίδουμε στις σύγχρονες τεχνοκρατικές-καπιταλιστικές μας κυβερνήσεις) είναι που το κάνει ενδιαφέρον στα μάτια μου
δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει για τους Άγγλους η 5th of November -προφανώς μια ευκαιρία για φαντασμαγορίες- όμως πολλοί συμπολίτες μας εδώ στα νότια θα ήταν πρόθυμοι να δουν στο πρόσωπο του άτυχου Γκάυ τον ήρωα που χρειάζεται η πεζή εποχή μας..φιλί με υπόκρουση άναρθρων (τηλεοπτικών) κραυγών :*
6 Νοεμβρίου, 2011 στις 10:21 πμ
Συμφωνώ αγαπημένο γειτονόπουλο – αν και η «σκοπιμότητα» μπορεί να ήταν απλά του τύπου «κερδίζω χρόνο», «σοκάρω», a spanner in the works που λέμε εδώ πάνω. Όταν όλα μοιάζουν να χάνονται, η τακτική του σοκ πολλές φορές ενεργεί σαν ρεύμα σε σταματημένη καρδιά. Μπορεί φυσικά να κοιμόταν και να είδε όνειρο που πέρασε σε ζωντανή αναμετάδοση στον ξύπνιο του/μας και μετά να σκέφτηκε «τι λέω ο μαλάκας». Αυτό που μ’ εντυπωσιάζει είναι πως αυτό το αμαλάχει κι ό,τι λάχει ακόμη δεν είναι σε θέση να ρίξει κυβερνήσεις που να πάρει..
Τώρα για τον Γκάι, ακόμη ζωντανεύει και θυσιάζεται κάθε χρόνο στο βορρά μας, μιας και όλοι μας φαίνεται πως χρειαζόμαστε ήρωες και θυσίες προς κατανάλωση.
Φιλί σταθερά υπεράνω υποκρούσεων και παρακρούσεων :*
6 Νοεμβρίου, 2011 στις 10:55 πμ
Προσωπικά, γειτονοπούλα μου, είμαι πεπεισμένος ότι -ακόμα κι αν αποφύγαμε το δημοψήφισμα- το σοκ τελικά δεν θα το αποφύγουμε. Έχω έναν τρόπο να σκέφτομαι με το ένα μάτι μονίμως στην ιστορία και τη βλέπω τη ρουφιάνα δυο χρόνια τώρα να γελά ειρωνικά με τη βλακεία μας -είναι τραγικό να λες για απελπισμένους ανθρώπους ότι είναι βλάκες κι ακόμα τραγικότερο να σκέφτεσαι «μα γιατί δεν ανοίγουν τα μάτια» ενώ ξέρεις ότι κάποιος (ο ίδιος τους ο εαυτός) τους έχει ράψει τα βλέφαρα:*