η κατάσταση των πραγμάτων

Εδώ και δέκα λεπτά τον παρακολουθώ. Δεν έχω κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Είναι που περιμένω το νεαρό να τελειώσει απ’ τις εξετάσεις των αγγλικών. Κάθομαι στο αυτοκίνητο παρκαρισμένος στη σκιά και περιμένω. Περιμένω παρακολουθώντας έναν τύπο να παρκάρει ένα avensis. Εδώ και δέκα λεπτά, περίπου.
Δεν είναι η στενότητα ούτε η αδεξιότητα που τον καθυστερεί. Το αμάξι είναι κάπως μεγάλο αλλά έχει αρκετό χώρο και φαίνεται έμπειρος οδηγός. Απλά λίγο αργός, ίσως λόγω ηλικίας. Αργός και σχολαστικός.
Την δεύτερη φορά που ξαναμπαίνει στο αμάξι αρχίζω να τον παρακολουθώ. Μέχρι εκείνη τη στιγμή τον κοιτάζω αφηρημένος σκεπτόμενος κάτι άλλο. Βλέπετε, το αυτοκίνητο είναι τέλεια παρκαρισμένο, με τις δεξιές ρόδες να εφάπτονται του πεζοδρομίου. Την πρώτη φορά που βγήκε είχε αφήσει λίγη απόσταση, έκανε να φύγει, το είδε και ξαναμπήκε να επανορθώσει. Τώρα όμως τι; Τι είναι αυτό που δεν τον ικανοποιεί; Μήπως αποφάσισε τελικά να φύγει;
Όπως και την προηγούμενη φορά, βγάζει αργά τη μούρη σα να ξεπαρκάρει κι ύστερα αρχίζει μια αργή, σχολαστική όπισθεν. Η απορία μου λύνεται. Φαίνεται ότι προσπαθεί ν’ ανεβάσει τη δεξιά πλευρά του στο πεζοδρόμιο. Γιατί άραγε; Ο δρόμος έχει μια σχετική κίνηση και περνά λεωφορείο, έχει όμως κι επτά μέτρα φάρδος. Ακόμα και με τα παρκαρισμένα δεξιά κι αριστερά αυτοκίνητα, ο χώρος που απομένει επαρκεί να περάσουν δύο στριμωχτά. Δεδομένου ότι είναι μονής κατεύθυνσης, πρόβλημα για τους οδηγούς δεν υπάρχει. Αντιθέτως, υπάρχει σοβαρό πρόβλημα για τους πεζούς. Το πεζοδρόμιο έχει φάρδος μόλις ένα μέτρο, όπως όλα (όπου υπάρχουν) στην πόλη της Χίου. Αυτός ο άνθρωπος, ανεβάζοντας τις ρόδες του στο ρείθρο, δυσκολεύει την κατάσταση ακόμα περισσότερο. Κάποιο λόγο, λέω, θα πρέπει να έχει.
Βγαίνει για τρίτη φορά απ’ το αυτοκίνητο, ένας άντρας γύρω στα εξήντα. Φορά μαύρο παντελόνι, ανοιχτόχρωμο πουκάμισο και σκούρο μπλε σακάκι. Κυβικά, ανάλογα με του αυτοκινήτου και της οικονομικής του άνεσης. Κλειδώνει και κάνει το γύρο, ελέγχοντας σχολαστικά όλες τις πόρτες. Στη δεξιά πλευρά κοντοστέκεται, όπως τις δύο προηγούμενες φορές, αξιολογώντας το παρκάρισμα. Για μια στιγμή μου περνά η ιδέα ότι θα χωθεί πάλι μέσα να ξαναρχίσει τις μανούβρες, όμως όχι. Επιτέλους, φεύγει. Στα δέκα μέτρα στρέφει για μια τελευταία ματιά -ύστερα, οριστικά, απομακρύνεται.

Παρατηρώ τα υπόλοιπα αυτοκίνητα. Μπροστά απ’ την τογιότα του τύπου, ένα peugeot 206 έχει κι αυτό τις ρόδες του πάνω στο πεζοδρόμιο. Είναι η προφανής εξήγηση της ανησυχίας του «δικού» μου. Πίσω του είναι ένα accent παρκαρισμένο κανονικά. Πιο πίσω, μια mercedes που δεν καλοφαίνεται. Καθώς τα παρατηρώ, μια κοπελιά με πυτζάμες, γύρω στα τριάντα, πλησιάζει το peugeot, ανοίγει την πίσω αριστερή πόρτα και κάτι δείχνει να παίρνει από μέσα. Ύστερα κλείνει και φεύγει. Την παρακολουθώ να μπαίνει εκεί από όπου -προφανώς- βγήκε, την είσοδο μιας πολυκατοικίας τρία αυτοκίνητα παραπίσω. Γιατί ανέβασε το αυτοκίνητό της στο πεζοδρόμιο; Ίσως, λέω, την παρέσυρε κι αυτήν κάποιο γειτονικό. Η «ανασφάλεια του μοναχικού παρκαρισμένου» αποκλείεται. Έχει προσπεράσει το σπίτι της και οι μπροστινές της ρόδες μισοκαλύπτουν μια ράμπα, άρα υπήρχε άλλος πίσω της όταν παρκάριζε.
Έχω ήδη βγάλει χαρτί και στυλό και καταγράφω τούτες τις σκέψεις, όταν ένας νεαρός άντρας μπαίνει στο accent και ξεπαρκάρει με φούρια. Συνεχίζω το γράψιμο. Πέντε λεπτά αργότερα ο άντρας επιστρέφει. Παρκάρει με άνεση, βγαίνει και περνά το δρόμο για να μπει σ’ ένα σπίτι απέναντι. Το γεγονός ότι δεν κρατά κάτι στα χέρια με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι «πετάχτηκε» για τσιγάρα.

Αποφασίζω να διακόψω το γράψιμο και να ξεμουδιάσω περπατώντας, κάνοντας και μια εκ του σύνεγγυς αυτοψία. Για να διασχίσω το δρόμο, αναγκάζομαι να περιμένω ένα φορτηγό και το λεωφορείο που περνούν με άνεση και ταχύτητα, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο. Περνώντας απέναντι μετρώ οκτώ μεγάλα βήματα. Η εκτίμησή μου για το φάρδος του δρόμου ήταν -συνεπώς- αρκετά μετριοπαθής.
Κινούμαι στο χώρο του πεζοδρομίου δίπλα στ’ αυτοκίνητα και είναι αρκετά κλειστοφοβικά. Για έναν άνθρωπο με ψώνια ή βαλίτσες, τα πράγματα θα ήταν πραγματικά δύσκολα, ίσως και για κάποιον εύσωμο. Για αναπηρικό καροτσάκι, ούτε λόγος.
Το accent είναι παρκαρισμένο τέλεια, εφαπτομενικά στο πεζοδρόμιο. Αντιθέτως, η mercedes, όπως το peugeot και το avensis, πατά στο ρείθρο. Μπροστά απ’ το peugeot, σε αρκετή απόσταση, μια μαύρη bmw το ίδιο. Η απέναντι σειρά των αυτοκινήτων είναι όλη παρκαρισμένη κανονικά.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να λειτουργούν με το συγκεκριμένο τρόπο; Όχι βέβαια ο φόβος κάποιας κλήσης. Το απαγορευτικό στάθμευσης (δυο μέτρα μπροστά απ’ το peugeot) αφορά σε οχήματα άνω των πέντε τόνων. Αντιθέτως, υπάρχει (δεν ξέρω πόσο σοβαρός) κίνδυνος κλήσης για καταπάτηση του πεζοδρομίου. Λογικά, ούτε η αλληλεγγύη προς τους άλλους οδηγούς ούτε η ανασφάλεια για πιθανή ζημιά. Υπάρχει άφθονος χώρος, σε αντίθεση με πάρα πολλούς -κεντρικότερους- δρόμους (των γωνιών συμπεριλαμβανομένων) όπου η διέλευση γίνεται με εξαιρετική δυσκολία και όπου οι ίδιοι αυτοί ιδιοκτήτες κινητών (και δη τροχοφόρων) περιουσιών ρισκάρουν καθημερινά. Άρα λοιπόν;

Η μόνη εξήγηση που απομένει, είναι αυτή που μου υποδεικνύει η συμπεριφορά του ταλαίπωρου με το avensis, αυτή που οδηγεί τα πρόβατα το ένα πίσω από το άλλο. Κατέβηκε, έκλεισε, είδε πως έχει παρκάρει άψογα κι ύστερα είδε ότι οι άλλοι είχαν παρκάρει διαφορετικά. Όχι όλοι, η πλειοψηφία. Αυτό τον έκανε να σπεύσει να συμμορφωθεί με τα κατεστημένα ήθη, ασχέτως αν με τον τρόπο αυτό ενοχλούσε, παρανομούσε και επιπλέον του κόστιζε σε κόπο και σε χρόνο. Αν και από χρόνο φαινόταν να διαθέτει άφθονο. Σάββατο πρωί, ίσως πήγαινε στο καφενείο να τα πει με τους άλλους συνταξιούχους. Ίσως αυτή την ώρα να κουνά με περίσκεψη το κεφάλι, ρητορικά ρωτώντας «πότε επιτέλους θ’ αλλάξουν τα πράγματα σ’ αυτή τη χώρα»…