τι ελεεινό πλιάτσικο, Αμαλία..

Ανταπαντώντας η γιατρός Γκίλεμ είπε:
«Εγώ επιμένω ότι δεν μπορείτε να κάνετε αποτελεσματικότερο το
ΕΣΥ, αν το συνδέσετε ακόμα περισσότερο με το κόστος. Αν το κάνετε αυτό, στην ουσία το αποστερείτε από τους πόρους του, γιατί το ΕΣΥ στηρίζεται στην καλή θέληση, την καλή θέληση του προσωπικού του: και σε ευνοϊκές συνθήκες αυτή η καλή θέληση είναι σχεδόν απεριόριστη. Αλλά, αν εξακολουθήσετε να το υπονομεύετε, όπως κάνετε αυτή τη στιγμή, και να το αντικαθιστάτε με πεπερασμένα οικονομικά κίνητρα, τότε θα καταλήξετε να έχετε ένα σύστημα υγείας ακριβότερο, ένα σύστημα υγείας λιγότερο αποδοτικό, ένα σύστημα υγείας που θα εξελιχθεί σε βραχνά της κυβέρνησης».
Η τρίτη και τελευταία απάντηση του Γουίνσο ήταν:
«60 CMO, 47 DHA, 32 TQM, 947 ΝΑΗΑΤ, 96% επί 4 χρόνια, 37,2
σε 11 μήνες, 78,224 x 295  13Υ! + 63,5374628374, το οποίο αφήνει £ 89.000.000 για το DTI, το DMU, το DSS, το KLF, το ERM και το NHSTA. Δηλαδή 43% επάνω, 64% κάτω, 23,6% πάνω από το μέγιστο και το διάγραμμα 100-1. Κι αυτό μόνο έχω να πω εν προκειμένω. »

Τζόναθαν Κόου, τι ωραίο πλιάτσικο
μετ. Τρισεύγενη Παπαϊωάννου (εκδ.Πόλις)

Όπως πολύς κόσμος, έτσι κι εγώ, έμαθα για/ και άρχισα να ασχολούμαι με τα blogs χάρη στην Αμαλία Καλυβινού.

Όπως πολύς κόσμος, έτσι κι εγώ, το χάλι του συστήματος δημόσιας υγείας δεν το έμαθα από την Αμαλία. Το γνώριζα.

Το γνώρισα, ευτυχώς όχι με τον τραγικό τρόπο της τόσο άτυχης και τόσο δυνατής αυτής κοπέλας. Το γνώρισα μέσα από τις άθλιες υπηρεσίες του ΙΚΑ και των δημόσιων νοσοκομείων μας, μέσα από τα ηλίθια κυνικά καλαμπούρια ( ; ) των γιατρών που άρπαξε κάποτε το αυτί μου και μέσα από διάφορες εξετάσεις που με έστειλαν να κάνω «καλού-κακού», για να δουλεύουν τα κυκλώματα. Ευτυχώς, επίσης, δεν βρέθηκα μέχρι τώρα στην ανάγκη κάποιου χασάπη που να μου ζητάει φακελάκι για να κάνει το καθήκον του. Μακάρι να μη βρεθώ στη θέση να πρέπει να επιλέξω ανάμεσα στη ζωή και στην ακεραιότητα..

Δεν θέλω να μηδενίσω, δεν θέλω να ισοπεδώσω. Έχω γνωρίσει και ιατρούς με γιώτα κεφαλαίο. Κάποιοί από αυτούς αλλοδαποί, από χώρες του τρίτου κόσμου. Ίσως εκεί μετράνε τη ζωή διαφορετικά.

Όμως δεν μπορώ να πστέψω ότι για το φαύλο κύκλο του συστήματος Υγείας δεν ευθύνονται και οι γιατροί, δεν ευθύνονται πρωτίστως οι γιατροί. (Όπως για το αντίστοιχο χάλι της παιδείας, ευθυνόμαστε πρωτίστως οι εκπαιδευτικοί, αλλά για το δικό μου συνάφι θα μιλήσω με μια άλλη ευκαιρία.)

Δυστυχώς, Αμαλία, είχες δίκιο. Οι αλμπάνηδες ήταν και παραμένουν ο κανόνας.

(Ενημέρωση για την αιμοδοσία εδώ.)